Protetyka

Pozwala na odtworzenie wyglądu i funkcji znacznie zniszczonego uzębienia lub też jego poprawę, gdy same działania stomatologii zachowawczej nie przyniosą pożądanego efektu. Odbudować można pojedynczy ząb, kilka zębów lub wszystkie. Zęby zniszczone, osłabione czy mało estetyczne można odbudować koroną protetyczną.

Koronę można porównać do czapeczki cementowanej na odpowiednio przygotowany ząb. Uprzedzając pytania Pacjentów, ząb przygotowany do korony nie musi być „ścięty” czy „ze sztyftem”. Są to wyobrażenia raczej historyczne. Zwykle ząb opracowany pod koronę jest pomniejszonym pełnowymiarowym zębem, którego „pełny wymiar” odbuduje korona grubości od 1,2 do 3 mm zależnie od użytego materiału.

Dawne korony wykonywano ze złota – „złote zęby” wychodząc ze słusznej skądinąd koncepcji, że złoto jako metal szlachetny będzie najlepszy w wilgotnym i ciepłym środowisku jamy ustnej. Wiele zalet złota przyćmiewa jego wątpliwa estetyka. Estetyczna protetyka rozwija się od czasów opracowanie możliwości wykorzystywania w stomatologii porcelany. Pozwoliła ona na nadanie zębom naturalnego koloru. Porcelanowe korony wymagają wykonania trwałej podbudowy (szkieletu) dla porcelany, stąd korony porcelanowe na metalu szlachetnym (złotoplatyna, srebropallad), nieszlachetnym (chromonikiel, chromokobalt) lub całoceramiczna na podbudowie np. z tlenku cyrkonu.

Najwyższe walory biozgodności i estetyki osiągamy stosując korony całocermiczne. Pozwalają one sprostać najwyższym wymaganiom estetycznym i funkcjonalnym. Doskonałe dopasowanie zapewnia precyzja pracy w powiększeniu i technologia obróbki CAD CAM. Skanowane tysiące punktów opracowanego modelu pozwala stworzyć koronę idealnie na oszlifowany ząb, która będzie się harmonijnie komponować z tkankami otaczającymi. Brak zęba, nawet jednego, powinien być uzupełniony. Luka międzyzębowa prowadzi do zaburzenia wzajemnego układu wszystkich zębów przyczyniając się do starcia przednich zębów, przechyleń zębów, bólów głowy i stawów skroniowo-żuchwowych.

Najmniej inwazyjną metodą jest wszczepienie tytanowego implantu, do którego przymocujemy koronę protetyczną. Metodą dobrą, jednak wymagającą szlifowania sąsiednich zębów jest wykonanie mostu protetycznego. Uzupełniony tą metodą ząb estetycznie również może wyglądać doskonale, jednak zwrócić należy uwagę na to, że jest niejako zależny od oszlifowanych filarów mostu. Zarówno implanty, jak i korony oraz mosty są uzupełnieniami stałymi, bardzo wygodnymi w użytkowaniu, gdyż nie trzeba ich zdejmować.

Uzupełnieniami nieruchomymi są także inlaye, licówki i wkłady koronowo-korzeniowe. Inlay jest wkładem koronowym, wykonywanym poza jamą ustną Pacjenta wypełnieniem ubytku w zębie. Przygotowanie ubytku różni się od tego stosowanego do wypełnień bezpośrednich. W zamian otrzymujemy trwałe i estetyczne odtworzenie utraconych tkanek ze szczególnym naciskiem na punkty kontaktu sąsiednich zębów, co w przypadku wypełnień wykonywanych w ustach Pacjenta nie jest zawsze możliwe.

Licówki wyglądają jak porcelanowe łuski. To jedne z najmniej inwazyjnych uzupełnień. Mają grubość od 0,7 do 0,3 mm, stosowane są na zęby przednie. Pozwalają zamaskować ich niedokładności, zmienić trwale kolor uśmiechu, nadać mu harmonię (Hollywood smile :-) ). Wymagają dokładnego planowania, precyzji i kompleksowego spojrzenia na stosunki okluzyjne.

Wkład koronowo–korzeniowy wykonywany jest w zębie po leczeniu kanałowym w przypadku znacznego braku własnych tkanek zęba. Wkłady koronowo-korzeniowe można wykonywać metodami pośrednimi z metali czy ceramiki lub bezpośrednimi z włókna szklanego cementowanego adhezyjnie. Wkłady z włókna szklanego charakteryzują się korzystnymi właściwościami mechanicznymi i estetyką pozwalającą na naturalną grę światła osadzonych na nich uzupełnień pełnoceramicznych. Podobne zasady dotyczą implantoprotetyki – protetyki na implantach, gdzie również przez stosowanie estetycznych łączników ceramicznych uzyskujemy doskonały rezultat estetyczny.

Protetyka ruchoma opiera się na stosowaniu protez, które są wyjmowane. Mogą one odtwarzać brak jednego, kilku lub wszystkich zębów. Jako protezy opierające się z racji swojej ruchomości także na dziąsłach przenoszą część sił żucia także na błonę śluzową. Ruchome protezy wykonane przy istniejących zębach mogą opierać się na nich za pomocą mniej lub bardziej widocznych klamer. Zdecydowanie bardziej estetyczne są protezy wykorzystujące zasuwy lub inne precyzyjne elementy retencyjne nie łamiące kanonów estetyki. W określonych przypadkach zastosowanie takich hybrydowych połączeń protetyki ruchomej jaką jest np. proteza szkieletowa ze stałymi np. koronami teleskopowymi poprzez osiowe obciążenie zębów poprawia stabilność zębów osłabionych chorobą przyzębia. Zęby takie narażone na poziome siły wyzwalane przez tradycyjne klamry mogłyby ulegać silniejszemu rozchwianiu.

Brak wszystkich zębów najkorzystniej odbudować pracą protetyczną na implantach. Niewyjmowane uzupełnienia mocowane do implantów są najwygodniejsze i najbardziej zbliżone do własnych zębów. Do odtworzenia pełnego łuku zębowego szczęki lub żuchwy wystarczy zwykle 6 implantów umieszczonych w odpowiedniej konfiguracji. Pozwala to na wykonanie mostu porcelanowego przykręconego do implantów. Mniejsza liczba implantów (w żuchwie minimum 2, a w szczęce 4) jest wystarczająca do obciążenia ich wyjmowaną protezą. Proteza taka jest wtedy połączona z implantami za pomocą specjalnych zaczepów. Jest ona wtedy bardzo stabilna, nie uciska błony śluzowej i nie musi mieć rozbudowanej płyty podniebiennej poprawiając komfort użytkowania nieporównywalny zupełnie w odniesieniu do klasycznej protezy osiadającej.